'Spotkanie z Noskiem i Nimarfe'

Mgła, unosząca się nad Lasem, zapraszająco chłodziła powietrze. Arit postanowiła wybrać się na spacer i rozpoczęła samotną wędrówkę wśród drzew. Promienie słoneczne ozłacały korony drzew, a ptaki śpiewały rytmiczne trele. Chód zamienił się w radosny bieg. Pogrążona w błogiej beztrosce Arit zagłębiła się w gęstwinę, aby w końcu opaść z sił na pachnącej igliwiem polanie. Wraz ze zmęczeniem przyszedł odświeżający sen. Kiedy Niewielkowymiarowianka obudziła się, wkoło panował półmrok. Las stał się nagle bardzo tajemniczym miejscem. Drzewa układały się w istny labirynt. Arit błądziła, potykając się co chwila o podstępne korzenie i pochlipując żałośnie.
Nagle dostrzegła kształt, ugniatający kępę trawy pod ogromnym dębem. Kształt pochrapywał i oddychał świszcząco. Arit przypatrywała się temu znalezisku i zastanawiała się, czy czasem nie lepiej oddalić się szybko i niepostrzeżenie, ponieważ kształt mógł z powodzeniem okazać się bardzo dzikim i bardzo rozeźlonym, leśnym stworzeniem. Niewielkowymiarowe rozważania przerwał powiew wiatru, który strząsnął z dębu deszcz żołędzi. Niezidentyfikowany kształt podskoczył, najwyraźniej zbudzony przez dębowe owoce i wyłonił się z cienia.
Arit stanęła twarzą w twarz z ogromnym, szarym kotem. Kot zamiauczał i otarł się leniwie o nogi Niewielkowymiarowianki, które trzęsły się po części z zimna a po części ze strachu.
- Nie boję się, nie, nie, to tylko kot. Co prawda bardzo duży, ale wygląda przyjaźnie - Arit uspokoiła się nieco. Kot zdawał się czytać w jej myślach i zapewnił ją o dobrych zamiarach siarczystym liźnięciem.
- Czyżbyś też się zgubił?- Na to pytanie kot odpowiedział krótkim piskiem i wskazał na swój grzbiet.
Po chwili Arit siedziała na miękkim, ciepłym futrze. Kot mknął przez las z prędkością godną maratończyka. Niebo zasnuły chmury i jedynie księżyc oświetlał leśne zakamarki.

Arit czuła się prawdziwą szczęściarą. Sama z pewnością nie wydostałaby się z lasu. Kiedy jednak kot zatrzyma się przed omszałą grotą, nad pojęciem szczęścia zawisnął ogromny znak zapytania. Czyżby trafiła do kociej kryjówki? Czyżby kot wcale nie zamierzał pokazać jej wyjścia z lasu? Zeskoczyła z kociego grzbietu i niepewnie rozejrzała się dookoła. Kot wyczuwszy jej wahanie, złapał zębami za brzeg jej sukienki i wkrótce oboje zniknęli we wnętrzu jaskini.

Wąski  korytarz rozszerzył się nagle i rozbłysnął jasnym światłem. Ściany jaskini błyszczały kryształami, które odbijały światło tysięcy świetlików, pląsających pod sklepieniem. Posadzkę jaskini  okrywał dywan zielonego mchu, z którego tu i ówdzie wyglądały grzyby.

- Niezłą masz kryjówkę kotku- wyszeptała Arit

- To nie jest kryjówka Noska. Witaj w domu świetlików- powiedział wesoło z głębi jaskini, niesiony echem, głos.

-Dzień dobry- odpowiedziała Arit. 

Zza wielkiego grzyba wyłoniła się postać o różowo rudych włosach. Nosek podbiegł do postaci i para przytuliła się przyjaźnie na powitanie.

- Nosek mówi, że się zgubiłaś. Ja mam na imię Nimarfe, a ty?

- Arit i rzeczywiście, zgubiłam się.

- Nic się nie martw. Pomogę Ci wrócić do domu. 

- Bardzo się cieszę, bo już całkiem się ściemniło i na pewno bym nie trafiła do domu przed wschodem słońca. Nosek należy do Ciebie?

- Nie, Nosek nie należy do nikogo. Mieszka sobie w lesie.

Nosek wtrącił się do rozmowy pacając łapką Arit i Nimarfe i wciągając je do zabawy. Przyjemnie było turlać się po miękkim mchu i całą trójka, zjednoczona śmiechem, na dłuższą chwilę zapomniała o całym świecie. Trzeba było jednak w końcu wrócić do rzeczywistości.

Nimarfe podeszła do ogromnego grzyba i chwyciła opartą o niego mandolinę.                                                                                                                                

- Czas przenieść Cię do domu Arit. Akurat nie mam mikstuy teleportacyjnej, więc użyjemy starej, dobrej magii.

Muzyka wypełniła jaskinię i Arit zaczęła wyobrażać sobie swój niebieski fotel. Wiele by dała, aby móc zagłębić się w wygodnym siedzisku.

- Kiedy portal otworzy się, pamiętaj, aby myśleć dokładnie o miejscu, do którego chcesz się dostać- Nimarfe wprawnie uderzała w struny, a powietrze na środku jaskini zaczęło mienić się i wirować. 

- Rozumiem i mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.

- Bez wątpienia nie raz wpadniemy na siebie. Chyba raz widziałam Cię na zakupach w markecie Królików.

- Możliwe. Często tam chodziłam, ale ostatnio Króliki mi podpadły. Współpracują z Wodolanami i wyobraź sobie, że w sklepie znalazłam takie Dziwne Ciastka. Po ich zjedzeniu całkiem straciłam świadomość i obudziłam się w domu. Okazało się, że porwali mnie Wodolanie.

- Kto by pomyślał? Nie wiesz, dlaczego Cię porwali?

- Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że na mnie eksperymentowali.

- Bardzo to wszystko podejrzane. Portal już prawie się otworzył i za chwilę będzie gotowy, ale chętnie wpadnę do Ciebie na kawę i ciastko. Będziemy miały czas sobie porozmawiać dłużej. -powiedziała Nimarfe, marszcząc czoło. Wodolanie nie robią bowiem niczego bez powodu i uprowadzenie mogło mieć cel czysto marketingowy lub też kryć mogło się za nim coś prawdziwie okropnego.

- Będzie mi bardzo miło. Wpadaj, kiedy chcesz. - Wypowiedziawszy te słowa, Arit zauważyła, że portal otworzył się całkowicie, pomyślała o swoim niebieskim fotelu, uściskała Nimarfe i Noska, po czym śmiało wkroczyła w kolorowy wir i zniknęła.

Warto jest czasem się zgubić, aby odnaleźć przygodę. Arit nie mogła się już doczekać ponownego spotkania z Nimarfe i miała również nadzieję ponownie zobaczyć się z Noskiem. 

KOLOFON:

Kochani, jeśli podobała się wam mandolina, to już wkrótce dowiecie się jak ją samemu wykonać.

Wzór na niebieską sukienkę już trafił na stragan, a na zieloną trafi niebawem. 

Jeśli chcecie bliżej przyjrzeć si Noskowi, to zapraszam na HappyAfterBlog, gdzie znajdziecie Noskowe fotki oraz link do wzoru.